LUFS to pomiar postrzeganej głośności, podczas gdy dBFS to precyzyjny pomiar pików amplitudy w sygnale cyfrowym - wyłącznie pomiar poziomu elektrycznego, bez filtrów percepcyjnych człowieka.LUFS, czyli jednostki głośności odniesione do pełnej skali, to miara, która najdokładniej odzwierciedla ludzką percepcję dźwięku. Ale dlaczego?

Ludzka percepcja dźwięku nie jest liniowa. Chociaż decybele dobrze nadają się do opisywania dźwięku, ponieważ opierają się na funkcji logarytmicznej, decybele są ścisłym odzwierciedleniem fizyki dźwięku, a nie anatomicznego rozumienia percepcji dźwięku.

Ludzka percepcja dźwięku jest regulowana głównie przez:

•  czas

•  poziom

•  częstotliwość

•  kierunek (w przypadku akustyki)

LUFS jest miarą głośności, która uwzględnia widmo częstotliwości i długość dźwięków podczas odczytu poziomów głośności, uwzględniając w ten sposób trzy główne czynniki wpływające na percepcję.

W systemie cyfrowym dBFS jest jednostką miary poziomów lub pików amplitudy, a wartość maksymalna jest zdefiniowana jako 0 dBFS.  dBFS, czyli decybele w stosunku do pełnej skali, jest zatem najbardziej podstawowym, powszechnym i niezbędnym pomiarem do zrozumienia.

Pełną skalę definiuje się jako maksymalny możliwy poziom napięcia przed przeciążeniem przetwornika danych; w tym przypadku przetwornik cyfrowo-analogowy.

Pełna skala sama w sobie jest zmienną. Rzeczywiste napięcie w pełnej skali jest definiowane przez wewnętrzną konstrukcję przetwornika, a zatem może przyjmować niezliczone wartości. Aby uniknąć przesterowania, najwyższy szczyt miksu nie powinien mieć wartości 0dBFS, ale raczej coś poniżej 0dBFS. Uważa się, że idealne poziomy szczytowe mieszczą się w zakresie od -6dBFS do -3dBFS.