Muzyka to język uniwersalny, który zrozumie każdy człowiek na ziemi. Powinien nieść przyjemność w odbiorze, ekspresję, pomoc i przekaz. W idealnym świecie wierzyłbym w to bez reszty ale...

Muzyka - czy robi na nas dziś takie wrażenie jak kiedyś ? Czy wywiera na nas jakiekolwiek wrażenie ? Dziś to produkt i do tej roli została ta piękna dziedzina sztuki sprowadzona. Pasja tworzenia zanikła, gdyż dziś prawie już nikomu nie zależy na dobrze wykreowanej przyszłości w której przetrwa się długie lata, na długofalowym sukcesie pojmowanym w perspektywie uznania za ciężką pracę. Dziś w przytłaczającej większości przypadków dla początkującego DJ'a czy jakiegoś muzyka Popowego lub ROCK’owego liczy się tu i teraz, szybki "sukces" w wypaczony sposób pojmowana sława (a raczej tani rozgłos) i kasa jak się uda to jak najwięcej. Kiedyś w latach 70 czy 80 i późnych nawet 90 muzyka była sztuką pełną inspiracji, pasji, ekspresji, uczuć i namysłu. Była natchnieniem, była taka, że można było ją przeżyć i wracać do niej aż do dziś po tylu latach wciąż z niezmiennymi emocjami jak przed laty. Postrzeganie dzisiaj, w ogóle w czasach obecnych muzyki uległo swojego rodzaju spłaszczeniu do poziomu kałuży na chodniku. Gdy czytam o pragnieniach i celach różnych ludzi zajmujących się graniem koncertów i tworzeniem muzyki, którzy na pierwszym miejscu powinni stawiać rozrywkę i pasję, chęć dzielenia się z innym tym co posiadają najlepsze czyli swoim talentem, to bierze mnie przerażenie. Bo nie widzę zbyt często wstawek na temat pasji, radości z twórczości, jedynie szybkie pieniążki, tani rozgłos, szybki i krótki co za tym idzie sukces jeśli można to tak w ogóle nazwać. Czyli prawie każdy chce najwięcej wydrzeć mówiąc kolokwialnie, najwięcej zarabiać, najwięcej płyt sprzedawać, być numerem jeden na liście DJ'ów. To wszystko na co nas stać ? Teraz skupmy się na promocji i wybiciu, na TOP listach. Czyli jak to z tym naprawdę jest. Przytoczę, już nie pierwszy raz, słowa znanego DJ'a. ATB mówił, że rankingi nie są do końca odzwierciedleniem rzeczywistości i nigdy nie traktował tego poważnie i jako wymiernej skali tego kto jakim jest artystą. Jedni lubią tego, inni ludzie tamtego DJ'a jeszcze inni w ogóle kogoś innego i te miejsca to jest tylko tak naprawdę liczba fanów (kto ma więcej) nierzadko uzależniona od tego kto aktualnie jest na TOPIE ...ale czy miejsce w rankingach jest adekwatne do poziomu artysty?

Z pewnością dążenie do sukcesu po trupach i upajanie się nim, gdy będzie już ten cel osiągnięty, jest niedojrzałe. Istotą sprawy jest na ten sukces ciężko zapracować i spożytkować tę szansę w jak najlepszy sposób. Bo jeśli muzyka nie niesie ze sobą żadnego przekazu, a sam artysta nie reprezentuje żadnych poglądów i wartości w swojej twórczości to taka muzyka staje się pustymi, pozbawionymi emocji dźwiękami. Jak tę szanse wykorzystać pokazują już zasłużeni artyści. Mówię tutaj o koncertach charytatywnych które nierzadko organizują. Działają na rzecz organizacji ochrony praw człowieka i przyrody, angażują się społecznie zamiast się wywyższać i promować dalej. Często po cichu pomagają, co zasługuje na jeszcze większe uznanie. Wiadomym jest, że im większym uznaniem dana osoba się cieszy, tym większą siłę przebicia mają jej słowa.

Czym jest sukces zatem? Cóż sukces definicji chyba nie ma, gdyż może on być wielowymiarowy. Pokazać że jest się kimś z charakterem i utrzymać się przez 30, a nawet 40 lat na rynku muzycznym jest z pewnością wyczynem niezwykłym. Jednak równie niezwykłym jest dokonać tego w krótkim czasie tak, by pozostawić po sobie niezatarty ślad. Z kolei piękną postawą jest niesienie pomocy przy maksymalnym wykorzystaniu swojej pozycji ku celom dobroczynnym. Ktoś inny sukces będzie mierzył zawartością konta oraz ilością topowych miejsc w rankingach, ale nie uważam aby robił tak artysta, który jest obdarzony wrażliwością i pasją.

Myślę, że te rozbieżności powodują: większa możliwość wybicia niż w latach poprzednich - choćby z racji dostępności sprzętu, chęć zaistnienia, różnego rodzaju oczekiwania i nadzieje, które przepełniają wielu młodych ludzi w tych trudnych czasach. Każdy chciałby być profesjonalistą, a to także nie jest miarodajnym wyznacznikiem poziomu artysty. Często zdarza się, tak, że choć amator nigdy nie będzie podążał ścieżkami, które dostępne są dla profesjonalistów, to jednak ma bardziej świeże, oryginalne i nietypowe pomysły, na które profesjonaliści już nie mają odwagi albo z powodu rutyny i wypalenia zawodowego takich pomysłów już nie mają. Dziś jednak nie jest możliwym, a raczej jest mało prawdopodobnym stać się jakimś objawieniem, takim jak Jean Michel Jarre był w swoich czasach. Dziś każdy może grać i w zależności od tego ile w to zainwestuje będzie mniej lub bardziej profesjonalnym producentem muzycznym. Oczywiście musi posiadać jakieś zdolności ku temu. W tym chaosie jednak ze świecą szukać prawdziwych pereł, gdyż nie mają przebicia poprzez komercyjny świat, a są to często ludzie wrażliwi, będący z dala od zgiełku muzycznego przemysłu.


W latach ubiegłych panowała tendencja poszukiwań, eksperymentów, muzycy cały czas mieli do zaproponowania coś odmiennego, ciągle pojawiały się nowe zespoły, choć nie wszystkie przetrwały próbę czasu. Uzyskiwano wciąż nowe i oryginalne brzmienia, pojawiały się ponadczasowe jak się później okazywało nagrania, nowe głosy rozbrzmiewały w muzycznym świecie, a słuchacze w tamtych czasach byli świadkami muzycznej ekspansji. Muzyka była jakby nieosiągalnym rajem do którego wszyscy artyści chcieli trafić poszukując złotego środka na dotarcie do celu. To obudziło ducha rywalizacji, konkurencji, co tylko zaogniło ten wyścig odkryć, a zatem i znacznie podniosło poziom kolejnych albumów. Dziś panuje już jednak „przejedzenie”, istnieje tak wiele gatunków i podgatunków muzycznych że nie jesteśmy ich wszystkich w stanie wymienić. I tak jak lata wstecz to niedosyt i szaleństwo poszukiwań i odkryć, tak dziś stagnacja ogarnęła cały świat muzyczny, a dodam tylko, że oprócz komercji ona jest chyba naszym największym wrogiem i cichym, powolnym, lecz skutecznym zabójcą chęci dążenia do ideału, zdrowo pojmowanego ideału.

W artykule nie poruszyłem jedynie problemu komercji, która pożera nawet ambitnych ludzi czasem. Pisałem o sukcesie, o ambicjach i o znaczeniu muzyki, także krótko o tym co różni amatora i profesjonaliste, również o zastoju w całym świecie muzycznym, bo taki jednak dostrzegam. Gdyż jak pisałem zapatrzony jestem w klasyki, ponieważ nic innego nie robi na mnie (i nie tylko zresztą na mnie) wrażenia takiego jak one, bo dziś raczej ciężko już o objawienia takie jakie miały miejsce kiedyś. Tempa nabiera jedynie wszechogarniająca komercja i jak mówili niektórzy uczestnicy dyskusji to tylko wierzchołek góry lodowej, jednak na tyle pokaźny aby przyćmić pozostałą, bardziej barwną część świata muzyki. W swoim artykule głównie skupiłem się na twórcach, największą oczywiście jednak grupą odbiorców są słuchacze komercyjni - co taki typ muzyki jak i ten problem tylko spotęgowało. Dlatego warto poruszać takie tematy i promować muzykę będącą w cieniu, gdyż zróżnicowanie jest lekarstwem na zastój, który pozwala komercji nabierać siły. Potrzebna jest także rywalizacja na wielu innych płaszczyznach niż tylko na poziomie dyskoteki Dance,Trance czy House. Rywalizacji która napędziłaby jakość artystyczną nowych nagrań. Zdecydowanie odmawiam przemianowania pojęcia "muzyka" na sieczke i rąbankę, którą jesteśmy zalewani zewsząd. Tej muzyki dzisiejszej już nie sposób odczuć jak tamtej, nie ma tej otoczki i tej atmosfery czasów, w których muzyka miała ogromne znaczenie, niosła przekaz i podnosiła ludzi na duchu, pozwalała wierzyć w ideały. Dziś ludzie nia mają o czym śpiewać, nie mają czego przekazywać, bo wszystko mają od dziecka na srebrnej tacy, wolność, wolność słowa, zero barier więc nie czują sensu swego przekazu jak artyści jeszcze 40, 30 czy 20 lat temu i to jest także poważny problem, problem pustki artystycznej zastępowanej przerostem formy nad treścią. Ja co za tym idzie nie mam czego słuchać jako słuchacz który ma już doświadczenie w muzycznym świecie i jest dość osłuchany. Słuchacz, który był świadkiem postępu sprzed 20 lat, jak i postępu obecnego, słuchacz, który czuje różnicę, a raczej przepaść. Dlatego uważam że muzyka skończyła się na tamtych czasach.